Tersine Yaşlanmak

Bir yazıya başlamak için gereken tek şey bir başlangıç cümlesi. Bir kağıt ya da bir kalem değil. bilgisayar ekranı hiç değil. Yalnızca bir cümle... Akılda sıra sıra dizilmiş kelimelerden bir kaçını seçmek yalnızca... Bir adamı sevmek için onu ilk kez öpmek gibi... Sevmeye yeniden başlamak için önce bir başkasını bitirmek gibi... bir sonun bir başlangıca dönüşmesi gibi... Yeni cümlelere yer açmak için daha önce kurduklarını öldürmek. Daha iyi cümleler kurmak için öncekileri silmek... Bir garip yazar olma öyküsü. Hayatı tersten yaşamak, tersten yaşlanmak... Doğmak için ölmek, ölmek için doğmak...

Bu gece biriktirdiğim kalemleri düşündüm. Beni duygudan duyguya sürükleyen bilinçaltımın bana yaptığı küçük bir iyilik herhalde. Bu gece tükenmeyen kalemler, cümlelere yakışmayan yüklemler gecesi. Anlık bir eylemsizlik hali. Üç noktalı, sifreli bir gece... Hangi duyguyu hangisiyle karıştırmalıyım diye hesap edemeden kalemlerimin tükendiği, birbiriyle ilgisi olmayan sözlerimin ardı ardına kağıda aktığı gece...  Gecenin tam üçünde bir garip Fikret Kızıok gibi müziğimin bedenimi ele geçirdiği, belki de sadece yeni günü doğurabilmek için güneşin karanlığı öldürdüğü bir gece... Bir şey beklemeyin! bu yazı ani ve nereden çıktığını kimsenin bilemeyeceği bir soruyla bitecek. Zira bu gece kendimi gerçek bir yazar gibi hissediyorum. Kaprislerimi, gel-gitlerimi, sevilmeye hasretimi benden başka kimsenin anlayamayacağı sözcüklerle mühürlüyorum. Bu gece harflere kendi ellerimle biçim veriyorum. Bu gece yazarken kolumun ağrısını hissedip Peyami Safa'yı düşünüyorum. Bir başlangıç cümlesi bulmuş olmamın şımarıklığı ile saçmalayabilme lüksüne sığınıp size neler hissettiğimi ve nasıl bir şey hissedemez hale geldiğimi anlatıyorum. Bu gece sanatsız, betimlemesiz, bir enstruman çalmayı ya da bir roman yazmayı hayal etmeden eğitimsiz sesimle şarkılar söylüyorum. Bu gece cesurca sesimi kuytudan meydana çıkarıyor ve yazımı bitirecek o sorulardan köşe bucak kaçıyorum. Bu gece yalnızca kendimden kaçmıyorum.