Mektup III

Sevgili Ağaç;

Görüyorum ki yıllardır azimle duruyorsun o köşede. Ben büyürken sen de büyüyordun ve ben ölürken izin verirlerse sen yaşamaya devam edeceksin.
Her mevsim yeniden kuruyacak ve yeniden yeşereceksin. Gökyüzünün ve şehrin en keyifsiz şarkılrını sen dinleyeceksin. bir otomobil sana hiç danışmadan bırakacak kendisini gölgene. Sana dayanıp bir erkek bir kadını öpecek dudaklarından. Dallarında saklanan bir kuş ile sessiz sessiz konuşacaksın.
Hava soğuduğunda her zamankinden güçlü olacak ve annenin yapraklarını teker teker dökmesine izin vereceksin. Serin rüzgarlarda boynun bükülecek ama köklerin her daim sıcak kalacak. Böyle güçlü köklere sahip olduğun için her gün toprağına şükredeceksin. Toprak seni besledikçe büyüyecek, güzelleşeceksin.
Senden daha uzun göründüğü için kıskandığın o binadan kat kat şanslı olduğunu her zman bileceksin içten içe. Ama kimseye söylemeyeceksin. Dallarını hafif hafif sallarken dans ettiğini yalnızca hayatın müziğini duyabilen birkaç kişi bilecek ve sessizce selamlayacaklar seni. Tek bir yaprak savurup onlara doğru senin için ne kadar kıymetli olduklarını göstereceksin. Çünkü altta kalmayı sevmezsin bilirim. Sana yapılanı unutmazsın. İyisiyle kötüsüyle yaşadıklarını köklerinde beslersin. Kimseye kin gütmezsin belki ama gövdeni çizmiş küçük bir çocuğun, dibinde sigara söndüren o çirkin adamla aynı kişi olduğunu bir çırpıda anlayıverirsin.
Sen böylesin bahar kadar renkli ve kış kadar gri.
Üzülerek söylemeliyim ki kim olduğunu asla bilemeyeceksin. Kimse dönüp sana bakmayacak kederden sola doğru eğildiğinde. Seni çiçeklerin ve dalların anlayacak ancak.
Neyse, güzel bir yaz geçir sevgili ağaç; daha yeşil bir yaz geçir.