Mektup II

 Ben bir insanın kalbiyim.
Bütün gün, bütün gece; seherde, kuşluk vakti çırpınır dururum bir göğsün içinde. İçimden hayat geçer nefes veririm anlamsız bir yığına. Bir sürü yüzüm bir sürü odam vardır. Her birinde ayrı bir öyküyü saklarım. Başıma neler geldiğini bilseniz bir dakika daha atmamam için parçalardınız beni. Neler hissettiğimi bilseniz asla çürümemem için saklardınız beni. Bir bedenin ortasında bir başıma ne  şarkılar söyledim, duysanız daha çok severdiniz beni.
   Ben bir insanın kalbiyim. Bir keresinde tam ortamdan ikiye ayırmışlardı beni. Bir diğerinde içime siyah bir sıvı doldurup ölmem için beklemişlerdi. Başka bir seferde ise çok sevmiştik birini diğer bütün arkadaşlarımla. Öyle sevmiştik ki onca sevmekten kan damlamıştı parmaklarımın arasından. Tutulan bir el yüzünden neredeyse duruyordum bir gün. Giden bir aşk yüzünden neredeyse dünyaya küsüyordum.
   Ben bir insanın kalbiyim. İstersem bir isyan ateşi yakar istersem yaralı bir kuşu yeniden uçururum. Herkes benden bahseder. Hislerimden, düşüncelerimden konuşur. Adıma şiirler ve şarkılar yazılır. Sonra herkes kızar bana. Bedenleri yanıltıyormuşum, insanları yanlış yerlere götürüyormuşum! Hepiniz bir nesneye benzetirsiniz beni. Resimlerimi çizersiniz. Ama kimse bilmez. Bir şeklim yoktur benim. Bir kalıba koyamazsınız beni. Sevgilinin yüzüne bakmadan bir köpeğin tüylerine dokunmadan hissedemezsiniz. Sesimi duyamazsınız gözlerinizi kapatırsanız. Siz beni anlayamazsınız eğer bir dakika olsun kulak asmıyorsanız.
  Ben bir insanın kalbiyim. Herkesi tanırım, herkesi anlarım. Rüyalarınız ve hayalleriniz benim. Ruhunuz benim. Ama unutmayın; beni göremezsiniz. Atışımı hissedebilirsiniz; ama odalarımda neler sakladığımı bilemezsiniz. Bir saniye sonra sizi ne hale sokacağımı tahmin bile edemezsiniz. Bana iyi davranmazsanız siyah bir duman kaplar içinizi ve sonsuza dek eksik kalır bedeniniz. İşte bu yüzden birilerini sevin, bir manzara seyredin, beni yakmak pahasına aşık olun, yıldızlara bakın ve ağaçlarla konuşun. Bir şarkının sözlerini ezberleyin. İnsanları öldürmeyin! Çünkü onlarla birlikte beni, sonra da kendinizi vuracaksınız. Kalpsiz yaşanmadığını bile anlayamayacaksınız.
   Ben bir insanın kalbiyim. Bütün gün, bütün gece, seherde, kuşluk vakti çırpınır dururum bir göğsün içinde. İçimden hayat geçer nefes veririm anlamsız yığınlara. Olması gerektiği kadar, ne az ne fazla...