Nilgün'e...

                                                   Nilgün Marmara'nın İntihar Ettiği Gün.2017
                                                                SİLİFKE
Tam da 30 yılın ardından.
Genç bir kadın olarak Nilgün Marmara'nın kitabını başucu yapmışken; fark ediyorum.
Bundan 30 yıl önce bugün mektubunu yazıp uçmak üzere bir pencereden atladı. Benim gibi bir kadın. Bugün olduğumdan 5 yaş daha yaşlıydı. Benim bu yaşıma kadar gördüklerimin kat kat fazlasını görmüştü.
Ve ben bugün yeni hayatımı yazdığım yerde defterlerimi yayınlatmaya karar vermiştim. ,
Bütün gün midem ağrıdı. Sonra aniden kitapçıya gitmk istedim. Kendime yeni bir defter almak istedim.
Bugün bir kalp yarası hissettim. Üzgün ve yorgun. Ama hep ayakta. Acıyan kaburgamı görmezden gelerek.
Şimdi görüp kendime şöyle dedim: Belki de bıraktığı yerden başlıyorumdur. Belki bunca çaba onun nerede kaldığını görmek içindir.
Bir gün ansızın aklıma düşen cümleleri belki de yeni hayatımı bana anlatmak içindir.
Ya da eski beni öldürmek için.
Bugün pencereden atlasam (ki Kafka'nın penceresini düşünüyorum) gözlerimi açtığımda şair uyanacakmışım gibi. Yeni bir kadın olarak.
Nasıl tuhaf bir his bu?
Öyle inanıyor öyle hissediyorum ki! Bütün gün yüksek sesle anne demek istedim. Hayatımın aşkının fotoğrafını görüp onu bir kez daha terk ettim. Bir adam beni sevmedi diye acı çektim.
Az önce de ablam benimle sonunu izlemediği bir filmi görüp pişmalıkla ağlayarak beni aradı.
Ve birden günün tarihi anlam kazandı. Ne çok his!
Kaldığı yerden yaşayacak mıyım?
Yoksa onun bıraktığı yere kadar tutunacak mıyım?
Duramıyorum düşünmeden. Silifke son mu başlangıç mı?
Dün asansörde ölümü düşündüm. Korkmuyorum. Yani yeterince korkmuyorum. Ölmek istediğimden mi? Yaşamak istediğimden mi?
Kaldığı yerde miyim durduğu yerde miyim?
Bunların tamamı tesadüf tabi ki! (Bir çocuk demiş.)*

Şiir bir kuştur, öterek uçar ya da uçarak öter.
                                           13 Ekim 2017

Durgun hayat kadını Nilgün'e...