'Ezgi'nin Günlüğü

Uzun bir yoldayım. Kulağımda kulaklık... Şehir kalabalık, başım kalabalık... Kalabalıktan sıkılıyorum oldum olası. Yalnız olmak dileğinde değilim ama çok fazla insanın içinde olmak kendimi kötü hissettiriyor bana. Zira insanların beni anlamayışından fazlaca bunalmış durumdayım. Bir de serde kendini herkesten farklı görmek var tabii orası ayrı.

Ezginin Günlüğü dosyası başlıyor minik "kurbağa" mp3 çalarımda. Sesini açıp yolu izleme faslına geçiyorum. Bir dinginlik, biraz huzur, neşe, hüzün, trajedi... Her biri tek tek ve yavaş yavaş... Kulaklarımı ısıtan bir sesle içim kaynamaya başlıyor. Etrafımda kimse yokmuş gibi ve hatta ben bile yokmuşum gibi hissediyorum. Sadece, birkaç şarkıyla bu kadar uyuşmama şaşıran bilincim arada bir açılıp kapanıyor. Yanımızdan geçip giden arabalara bakıp hiç bilmediğim şeyler düşünmeye başlıyorum. Kendi kafesimden çıkıp 'fincana kahve koyuyor' ve 'Kadıköy' sokaklarında yürümeye başlıyorum Hüsnü Arkan'la beraber. Hiç gitmesem de hiç görmesem de içten içe 'geçmem bir daha Kadıköy'den' diye yeminler ediyorum. Çünkü orada eski bir aşkı bırakmışım, hatta belki kendime ait bir parçayı, bir yaşımı, bir düşümü. Kim olduğum nerede olduğum hiçbir şeyi değiştirmez. Kadıköy'ü dinlerken oralı oluyor, oradan yaralıyorum kendimi.

Ne tuhaf bir şeylerin içinde kaybolma hissi! Hiçbir şey hissetmediğimi sandığım anlarda bile sadece bir şarkıyla har bir ateş kaplıyor içimi. Sıkıcı, sıcak bir günde silme insan dolu bir 'dolmuş'ta gözlerimi kapatmış müziğin sesinin beni bir yerlere götürmesini beklerken, gözlerimin önünde dans eden ağaçlar görüyorum. Birçok zaman deli olduğumu düşündüm bu yüzden. Durmadan bir ses duyuyordum kafamda. Hikayeler kurup onların içinde yaşıyordum bir dönem. Hatta bazen başka insanları dahil ediyordum hikayelerime. Şarkıların içinde yaşamak istediğimi daha önce de yazmıştım zaten. Sonra kendimle uğraşmaktan vazgeçtim. Kim yapmıyor ki? Yapıyor değil mi? Yapmıyor mu?

Konuyu bölen paragrafımı bir kenara koyup Ezginin Günlüğü'nden bahsetmeye devam etmeliyim. İlk aşkımdan, aşk acılarımdan, kayboluşlarımdan, yaşam sevincimden, umudumdan ve umutsuzluğumdan bahsetmek olacak bu.Geçmişimin  hiçbir kötü ânının lekeleyemediği  bir parçasından... İlk dinlediğimde ne hissettiysem bugün dinlerken de aynı şeyi hissediyorum. En parlak anılarımı düşünüyorum bir bir. Ve en karanlık olanlarını... Her şey orada. Fonda Hüsnü Arkan. Bir parça flüt, keman, piyano. Her şeyden ne kadar olması gerekiyorsa o kadar... Babamı özlüyorum; annemi, hiç değişmeyeceğini sandığım her şeyi bir bir özlüyorum. Ama hiç söylemiyorum. Şarkılar dinliyorum sadece. Onlar benim yerime söylesinler diye. Birkaç melodik umutla içim gıdıklansın, içimi kemiren kurtlar birer birer dökülsün diye. Duygu durumuma göre müzik yok; dinlediğim müziğe göre duygularım var. Buna delilik deniyorsa beni bir tek Hüsnü Arkan anlar!

Araf'a, hayat kavgamıza, müzik sevdamıza ve özlediğimiz herkese...